Noelia Lorenzok bere lan berria argitaratu du. “Blanco inmaculado” izenburuarekin bere asmoa irakurle leialak eta iritsi berriak erakartzea da. Kasu horretan, ingurune sektario batean gertatutako hilketa baten egilea aurkitu beharko du Ertzaintzak. Nobela beltzaren zale diren irakurleak harrapatu nahi dituen istorio berri honen nondik norakoak azaldu ditu idazle irundarrak.
“Blanco Inmaculado” liburuaren argitalpenarekin nobela beltzari leial eusten diozu, ezta?
Bai, nobela berri honekin nire generora itzuli naiz, hau da, nobela beltz edo poliziakora. Eiderren eta Jon Anderren ordez, askok ezagutu zenituzten arren, oraingoan Lur eta Maddi dira protagonistak, Ertzaintzako ofizial bat eta patruilari bat. Hala ere, neure estiloari eusten diot, pertsonaien psikologian sakonduz eta pertsonaia sentikorrak sortzen saiatuz. Beste kasu batzuetan bezala, ez naiz gehiegi jostatzen odolean eta erraietan, pixka bat nire lerroan.
Erraza izan al da mundu sektarioan sartzea nobela hau sortzeko?
Zuen bulegotik gertu hemen inguruan bizi den komunitate bat duzue, eta haiek inspiratu ninduten. Duela 20 urte, motots bat zeraman mutil batek oktaba bat eman zidan, eta harrezkero beti izan dut jakin-mina. Duela gutxi, haiek bizi diren baserritik pasatzean, pentsatu nuen zer gertatuko zen hain komunitate itxian zerbait gertatuko balitz? Ertzaintzak nola jardungo zuen? Horrela sortu zen ideia: sute baten ondoren suhiltzaileak iritsi dira eta 14 urteko neska baten hilotza aurkitu dute, sektako kide eta ahoa estalita saloiaren erdian. Nire kasuan, hemen bizi den komunitateak inspiratu ninduen, baina liburukoa erabat asmatutako komunitatea da. Denak zuriz doaz, hortik “Blanco inmaculado” izenburua, eta izen bereko arropa marka egiteaz bizi dira. Horrela asmatu ditut hierarkiak eta arau batzuk.
Istorioa Irundik gertu kokatzen da beste behin?
Olaberria eta Bentak auzoen artean dagoen baserri batean gertatu da kasua. Inguru horretan dagoen natura guztia inspirazio iturri izan dut kasua berriro Irunen kokatzeko. Irungo ertzain-etxea arduratzen da kasua kudeatzeaz. Hala ere, oso barneko eleberria da, bilbearen zati handi bat baserri horren barruan gertatzen baita. Agian aurreko argitalpenekin alderatuta hori du bereizgarri, baina hala ere ez naiz hemendik mugitzen.
Zergatik izan dira protagonistak bi emakume?
Aurrekoan neska eta mutil batek osatutako bikotea ziren, eta kasu honetan bi emakume izatea nahi nuen, idazleek ia ez baitituzte erabiltzen, Javier Sagastiberri eta Susana Hernandez kenduta. Ez dut beste adibiderik aurkitu, eta garrantzitsua iruditzen zait gai hori lantzea, emakume asko ari baitira lanean edozein arlotan. Kristalezko sabaiekin topo egiten badugu ere, rol bera betetzen dugu. Sektaren barruan dagoen hierarkiaz hitz egin nahi nuen, baina baita gure gizartean eta polizia kidegoetan dagoen hierarkiaz ere. Gainera, bi emakume sentikor izatea nahi nuen, elkarri etengabe laguntzea eta sororitate edo ahizpatasun bat sortzea. Sektako kideak oso hermetikoak dira, eta beren sentsibilitatea oso lagungarria da galdekatuen konfiantza bereganatzeko.
Nobelan jorratutako beste gai bat gaixotasunak dira, ezta?
Bai. Lur de las Heras, protagonista, bajan dago gaixotasun nahiko ezgaitzailea duelako. Zurrun dago eta ezin da diagnostikorik egin. Horretarako inspiratu naiz nire kasuan, nik gaixotasun hori baitaukat, eta nire errehabilitazioko doktoreak horretaz idaztera animatu ninduelako. Bajan egon arren, Lur oso sentibera eta enpatikoa da, eta komisariordeak krimenaren edo galdeketen eszenatokira eraman nahi du.
Nobela beltz honen erdian zure amonei omenaldi bat egiten diezu?
Horixe. Lur de las Herasek aitaren aldeko amonaren abizena du, eta Maddi Blascok amaren aldeko amonarena.
Nondik lortzen duzu hain istorio konplexuak sortzeko inspirazioa?
Ai ama, ez dakit irakurle batzuek gai honi buruz zer pentsatuko duten. Genero beltzeko irakurle amorratua naiz, eta ikusten ditudanak polizia serieak dira, genero honetaz inguratuta bizi naizelako. Egia da ez dudala albisteak ikusteko ohiturarik, egunero ematen diguten informazio guztia gehiegizkoa iruditzen zaidalako, baina “True crimes”, benetako krimenak, ikustea gustatzen zait, asko inspiratzen nauten krimenak. Haur-literatura ere idazten dut, dena orekatzeko. Uste dut inspirazioa hortik datorrela, genero beltza ikusi eta irakurtzetik, inguratzen gaituen gizartetik eta nire irudimenetik.
Generoan argitaratutako lehen liburua ez denez, errazagoa da merkatuan kokatzea?
Argitaratzen duzun nobela bakoitzarekin hazi egiten zara, nik horrela nabaritu dut. Irun inguruko irakurleekin hasi nintzen eta pixkanaka hazten joan naiz. Hau nire zazpigarren nobela da eta argitaletxekoek nire betiko irakurleak mantentzearen garrantzia azaldu didate, baina hazten jarraitzeko aukera galdu gabe. Oso garrantzitsua da bide beretik jarraitzea, argitalpen berri bakoitzak irakurle gehiago ezagutzeko eta jaialdi gehiagotara iristeko balio baitu.
Neur al daiteke nobela batek izango duen arrakasta argitaratu bezain laster duen harrerarengatik?
Kalean hain denbora gutxi daramanez, zaila da asmatzea. Oraingoz, iristen ari zaizkidan aipamen guztiak positiboak dira. Konturatzen ari naiz irakurle berri askoren aipamenak jasotzen ari naizela, eta horrek promozio garrantzitsu bat egiteko balio dit. Beldur handia nien nire irakurleei, ez bainekien nola onartuko zuten Eider eta Jon alde batera uztea. Nire antzinako irakurleei asko gustatzen zaie eta liburu guztien artean helduena dela diote. Irakurle berriek ere, nire luma idazkera ez ezagutzean, errespetu pixka bat ematen zidaten.
Eta etorkizunerako zerbait pentsatzen hasi zara?
Egia esan, Lurrekin eta Maddirekin loturik hiru istorio bururatu zaizkit dagoeneko. Hiru istorioak idazten hasi naiz, horietako zein gustatzen zaidan gehien ikusteko, eta bat aukeratu dut jada. 60 orrialde idatzi ditut, baina idazketa alde batera utzi dut liburu berriaren promozioan zentratzeko. Orain liburu berriak duen harrera ikusteko momentua da, protagonista berriek publikoa erakartzen duten edo ez ikusteko.
