Hawaii gozotegiko Eva Urigain:
“Garrantzitsuena gozogilearen eskua da”
Milaka haurrek eta gaztek jasoko dute opila amabitxiaren eskutik, apirilaren 25ean. Horietako asko Hawaii gozotegiko lantegian egindakoak izango dira. Ia mende erdia darama Urigain familiak opilak prestatzen. Sekreturik ez dutela baieztatu du Eva Urigainek, Juan Jose eta Mertxe sortzaileen alabak.
– Non dauka jatorria opilaren errezetak?
Nire gurasoek Elgorriaga txokolate fabrikan lan egiten zuten. Aita komertziala zen, eta amak bonboiak egiten zituen. Almendrazko bizkotxoaren formula On Francisco Elgorriagak eman zion nire aitari. Duela berrogeita hamahiru urte, gurasoek Hawaii gozotegia ireki zutenean, bonboigintzarekin hasi ziren. Lantegi propioa eduki genuenean, opilak egiten hasi ginen. Elgorriaga desagertu arte, almendra han ehotzen genuen.
– Errezeta aldatu al duzue denbora guzti honetan?
Aldaketa txikiak egin izan ditugu, baina oinarria, osagai nagusiak, berdinak dira. Kantitateak aldatu dira batez ere, orain askoz ere opila gehiago egiten ditugulako. Makineria asko aldatu da garai batekoarekin konparatuz gero. Hala ere, garrantzitsua da azpimarratzea guk masa edo batidoa eskuz irabiatzen dugula. Ez du makina batek beso mekaniko batez irabiatzen, gozogilearen besoak baizik.
– Zein da opil ona egiteko gakoa? Baduzue trikimailurik?
Norberak bere trukoak ditu. Baina garrantzitsuena gozogilearen eskua da. Irabiatzerako orduan, gozogileen artean ezberdintasun handia egon daiteke. Ematen dituzten buelten kopurua, erabiltzen duten indarra… Aldagai asko dira kontuan hartu beharrekoak. Etxean ere berdina gertatzen da sukaldean. Osagai berdinekin sukaldatzen duzunean, batzuetan emaitza hobea izaten da besteetan baino. Hemen berdina da.
– Lehengaiek ere badute garrantzia.
Bai, noski. Gureak erabat naturalak dira. Tardientako irina erabil-tzen dugu, oso garestia. Eta almendra Reuseko Kooperatiba batetik ekartzen dugu. Koipe asko duen almendra da, bizkotxo mamitsua gera dadin. Pascualen gorringoa erabiltzen dugu, Osasun Ministerioak pasteurizatua erabiltzera behartzen gaituelako. Garai batean arrautzak banan bana kraskatzen genituen, eskuz. Batzuek almendra-hautsak erabiltzen dituzte, eta urarekin nahastu. Horrela ateratzen dira gero bizkotxo lehorrak.
– Zenbat opil saltzen duzue?
5.000 opil inguru saltzen ditugula esango nuke, Irungoak eta Hondarribikoak batuta. Jendea astebete lehenago hasten da enkargatzen, ez lehenago. Opila oso gauza pertsonala da, eta amabitxiari, normalean, opila ikustea gustatzen zaio. Hori dela eta, aldez aurretik enkargatzea ez da ideia ona. Hobea da momentuan erostea, aldaketak egin ahal izateko. Guk normalean ondorengo apaingarriak jartzen ditugu: koloretako pikorrak, gozokiak, txitoa, luma, palmera-txoa eta arrautzak. Gorriak, txokolatezkoak edo bietakoak izan daitezke.
– Zeliakoentzako opilak egiten dituzue. Nolakoak dira?
Bai, nire semea zeliakoa delako. Duela hogei urte hasi ginen egiten. Almendrazko bizkotxo arrunta da, eta Zeliakoen Elkarteen Espainiako Federazioari esker, irin berezia lortu dugu. Lakasitoak jartzen dizkiogu, zeliakoentzako gozokiak, eta Simon Collek egindako txokolatezko arrautza bereziak. Ezberdintasunik ez da nabari.
– Opilak kanpora bidaltzen dituzue?
Nire alabari gozogintzako produktuen artean gehien gustatzen zaiona almendrazko bizkotxoa da. Duela hiru urte Estatu Batuetan egon zen ikasten, eta eduki zuen penarik handiena izan zen opilik ezin izango zuela jan. Atzerrira ezin baita elikagairik bidali. Baina guk, behintzat, Estatuan zehar bidaltzen ditugu orain opilak. Kolpeen kontrako materialarekin biltzen ditugu. Horiek bai, aldez aurretik enkargatu behar dira, lehenbailehen, gainera. Aurten apirilaren 22an edo 23an bidaliko ditugu.
– Oroitzapen bitxirik al duzu San Markos Egunaren inguruan?
Hondarribiko Santiago kaleko gozotegiko garaia gogoratzen dut. Bezero batzuek zortzi, hamar edo hamabi haur besotako zituzten. Ilusio ikaragarriarekin etor-tzen ziren urtero. Haiei opil bana oparitzen genien.
