Pili Domingo saskibaloi jokalaria da eta egun erregional mailan jokatzen ari da Erroibideko taldearekin. Saskibaloian ibilbide zabala egin du, maite duen kirolari eskainitako urte guztien emaitza. Bere ibilbidean klub eta kategoria ezberdinetan jokatu du, tartean, lehen mailaraino iritsi eta Erreginaren Kopan garaipena lortu zuen taldearen parte izatea lortu duelarik. Pili Domingok erakutsi du ez dagoela ez adinik ez mugarik saskibaloian jokatzeko.
Zenbat urterekin hasi zinen saskibaloian jokatzen?
Berandu samar hasi nintzen, nire ikastetxeak ez zuelako saskibaloi talderik eta zailagoa izan zen talde bat aurkitzea. Klub batean izena ematen saiatu nintzen, baina oso gaztea nintzela esan zidaten, ez baitzuten junior talderik. Azkenean, institutu desberdinen artean talde bat atera zuten, eta bertan jokatzeko aukera eman zidaten. Horrela hasi nintzen jokatzen Zaragozako Santo Domingo Klubean.
Zein izan da zure kirol ibilbidea orain arte?
Harrobiko klub batean hasi nintzen Banco Zaragozanoren deia jaso nuen arte. Bizitzako kasualitateen ondorioz, Erreginaren Kopa jokatu eta nire taldeak irabazi zuen. Nik asko animatu nuen, nire lana hori izan zelako, batez ere, baina esperientzia izugarria izan zen. Ondoren, Lehenengo B mailako talde batera joan nintzen, orduko bigarren mailara, eta harekin Donostiarekin kointziditu nuen igoera fase batera iritsi nintzen. Horren ildotik, Begoña Callejok deitu eta bere taldean nahi ninduela esan zidan. Dei horrek bizitza aldatu zidan. Bi urte eman nituen klub horretako Lasarte-Oria taldean, baina gero Zaragozara itzuli nintzen urtebete lehen mailan jokatzeko. Nieves Alzarekin hitz egin nuen eta Hondarribia-Irunen ahal genuen guztia egin genuen lehen mailara igotzea lortu genuen arte. Utzi jolasteari, eta behin nire umeak hazita zeudela, Erroibiden jolastu nintzen berriro, ondo pasatzeko. Emakumezkoen ligako Txingudi desagertu zenean, Candy Navarrok Ikasbasket sortu zuen eta pare bat aldiz jokatzera itzuli nintzen beraiei laguntzeko. Nire alabarekin jolastea izan zen nire helburua, eta lortu nuen. Azkenean Erroibidera itzuli naiz lagunekin jolastera eta uste dut hemen amaituko dudala aurten nire ibilbidea.
“Nire alabarekin jolastea izan zen nire helburua, eta lortu nuen”
Zure ibilbide luzearen barruan, nola gogoratzen dituzu Hondarribiko klubean jokatu zenituen urteak?
Oso urte biziak izan ziren, beti helburua mailaz igotzea baitzen, beste klub askoren nahia ere bazena. Igoera fasera iristear egoten ginen beti, eta horrek desengainu handia eragin zigun hainbatetan. Baina tira, hiltzen ez zaituenak indartsuago bihurtzen zaitu. Aukera bikaina galdu genuen, baina hurrengo urtean, kiroldegia beteta, igoera fasea Hondarribian errepikatzea lortu genuenean eta, azkenean lortu genuenean, ikaragarria izan zen. Igoera hori nire bizitzako unerik politenetako bat izan da, zalantzarik gabe. Igotzea lortu genuen, baina hainbat arrazoirengatik berriro jaitsi behar izan ginen. Europara iritsi zirenez, lehen mailako jokalariak ekarri zituzten, dena bukatu zen arte.
“Igoera hori nire bizitzako unerik politenetako bat izan da, zalantzarik gabe”
Urte hauetan guztietan ikusi duzu emakumeen presentzia aldatu egin dela kirolean eta saskibaloian?
Bai, Nieves Alzak esan zidan 10 urte lehenago jaioa zelako bera. Gu erdi profesionalak ginen eta maila handiagoko jendea etorri zenean soldatak ia soldata osoak ziren. Harrezkero, gero eta diru gehiago sartu da emakumezkoen saskibaloian. Hala ere, gizonezkoen saskibaloiarekin alde nabarmenak daude oraindik, batzuek eta besteek sortzen dutena ezin baita alderatu, nahiz eta asko saiatu. Futbola horren adibide garbia da; izan ere, inbertsio asko egin arren, jendeak gizonezkoen kirola nahiago izaten jarraitzen du, nahiz eta oker dauden. Izan ere, emakumezkoen saskibaloiak ez du zerikusirik gizonezkoenarekin. Gizonezkoen saskibaloia oso fisikoa da orain; emakumezkoena, berriz, teknikoagoa.
Adinekoek kirol mota hauek egiten dituzte, baina zuk saskibaloian jarraitzen duzu.
Bai, niri jolastea gustatzen zait eta jende gaztez inguratuta egotea gustatzen zait. Nahiz eta taldean orain hain gaztea ez den jendea egon, ni zaharrena naiz. Oso giro ona dugu eta oso ondo pasatzen dugu irabazi edo galdu, garrantzitsuena jokatzea da.
Gaur egun Erroibiden jokatzen ari zara, zein kategoriatan zaudete eta zein dira zuen helburuak?
Bai, orain Erregionalean jokatzen ari gara, pixka bat igotzea lortu baitugu, kategoria baxuenean hasten baikara. Igoerarekin maila igo egiten dela nabaritzen da, neskek korrika asko egiten dute eta ni ez naiz iristen. Garrantzitsua da herriko klubek seniorra bezalako erreferentziazko talde bat izatea, horrela saskibaloian jokatzen jarraitu nahi duten neskek badakite gutxienez aukera izango dutela. Hala ere, zaila da, Juniorrera iristen direnean selektibitatearekin daudelako eta gero eta denbora gehiago eskaini behar dietelako ikasketei. Horrela, saskibaloia bigarren maila batera pasatzen da, dibertitzea baita kontua, ez lehiatzea. Horrela uzten du jende askok. Garrantzitsuena da itzuli nahi dutenean talde bat egotea egin ahal izateko, eta oraintxe bertan badaukagu.
“Gizonezkoen saskibaloia oso fisikoa da orain; emakumezkoena, berriz, teknikoagoa”
Pentsatu duzu noiz utziko diozun jokatzeari?
Bai, aurtengoa nire azken urtea izango da. Orain, beste kontu batzuengatik, noizean behin utzi behar izan dut, baina jolastea gustatuko litzaidake. Horregatik, azken partidako behintzat bi minutu jokatzera itzuli nahi dut.
Zure familian saskibaloiarekiko grina nagusitu da. Zure alaba Ainhoa orain Nashvillen dago arrazoi horregatik, ezta?
Itsusia da alaba baten inbidia izatea, ezta? Hori da niri gertatzen zaidana. Begiak itxita egin nahiko nukeen gauza bat da. Aukera ikusi bezain laster, nik bultzatu nuen, baina ez zuen behar handirik izan. Asko gozatzen ari da. Aukera bikaina da urtebete etxetik kanpo eta saskibaloian topera jokatzen igaro ahal izatea. Gainera, oso ondo moldatzen da lagunekin, beraz, leku onean erortzeko zortea izan duela dirudi.
